Ben lisedeyken bir şiir analizi yaptırıyordu bize edebiyat öğretmenimiz Leyla Yakar . Bir sesi vardı, bir duruşu vardı asalet akar mı bir insanın üstünden işte öyle biriydi. Çok hayrandım ona . Dupduru yüzü vardı. Bembeyaz . Saçlarını hep atkuyrugu yapardı çünkü o zamanlar baş örtüsü ile derse girmek yasaktı. Çıkışta örtüsünü takardi; bunu da çok uzun zaman sonra farkettim. Leyla Hoca . Fuzilinin Kadını... Acaba o da mı oldu enkazda. Nasıl da bir çırpıda yazdim bu cümleyi. Bu kadar acı bir cümle böyle kolay yazılmamaliydi halbuki. Edebiyatın kralicesiydi o benim için o zamanlar . Aruz vezni bir tarafa herkes onu bilir de Fuzulinin o satirlarindaki acıyı bize yaşatan kadındı o. Nasıl bir aşk yaşamış yahu bu adam nasıl bir acı çekmiş diye düşündüren o Arapça yazılan karman çorman siiirdeki manayı içimize işleten kadındı. Leyla Yakar demek biz çeyrek asır önceki öğrencilerinden bugünlerde anılmak istemiş. Belki de rahmet istedi. Bizi biz yapan caaaaanım hocam nereden aklıma geldin biliyor musun. Bir siiiri konuşmuştuk dersinde. Şair diyordu ki " Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Göz yaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum. "
İşte ben şu an son yirmi gündür böyleyim. Kelimeler kifayetsiz kalıyor anlatmaya.Ya ben acımı anlatacak kelime bulamıyorum. Geçmiyor benim yüreğimin sızısı. Ben bu yürek yangınını ifade edecek kelime bulamıyorum.
Tüm zamanlarım kayboldu adeta.
Geçmişim
An'ım
Geleceğim
Kayboldu.
Toparlayamıyorum.
Umut edemiyorum.
Unutamıyorum.
Çığlıkları, sesleri,görüntüleri Unutamıyorum
Gecmisimin yok olmasını kabul edemiyorum.
Ben yapamıyorum dostlar. Ben normalleşme denen o tabire giremiyorum.
Ben ne yapacağım benim yetiştirmeye ant içtiğim bu yola başımı koyduğum inandığım her ne varsa gitti. Ben nasıl öğrencilerime umut vereceğim. Yani nasıl neye inanın diyeceğim. Ben nasıl güvenin diyeceğim. Ben nasıl ben varım biz varız diyeceğim. Ben nasıl onlar her şey çok güzel siz çalışın gelecek bizim elimizde diyeceğim. Ben nasıl onların o yüzlerine bakacağım inanmadan nasıl yapicam bunu artık. Nasıl yapıyorsunuz siz mesela . Yani nasıl hayat sizin için nolur bana da birsey deyin ki umut olsun bana. Ben de ona sarılayım ve eskisi gibi çalışayım son nefesime kadar iman ve inançla. Ne olur biri de bana desin ki hayır o insanlar orada günlerce bekleyip enkazda soğuktan ölmedi ve ben de diyeyim ki evet ne yapalim bazen olur böyle şeyler falan filan birseyler ya nolur .
Allah her birimize bir kuvvet ve sükunet sabırlar versin ama hayat bundan sonra benim gibi olanlar için hiç de kolay olmayacak ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder