Sanıyorum bir dört yıl önce bu kadar mutsuz hissetmiştim 2017nin sonları ve 2018in ilk altı ayı azaptı benim için. Okul bahçesinde Haziran ayında bir toren anında gözlüğümün altında göz yaşlarımın aktığını hatırlıyorum. Etik Günüydü sanırım. Öğrenciler şiir okuyordu. Bense bir kenarda siyah çerçevelerden aşağıya akan göz yaşlarımı siliyordum muhtemelen 5 Haziran 2018di. Pazartesi günüydü. İşte tam şu an öyleyim. Sıkışmış. Kapkaranlık. Kör . Bir adım sonrayı göremiyorum. O sırada yani ben ağlarken odama gittiğimde bir mucize olmuştu
Sonra hersey son buldu. Başka bir dönem başladı benim için.
Şimdi ister istemez merak ediyorum acaba yine öyle olur mu
Yani çaresiz ve yokken birsey olur mu yeniden kalbe kan pompalanmasina sebep olan
Gerçekten hayat çok zor bazılarımız için bazılarımız ise rahatlıktan saçmalıyor.
Ben sadece herseyin "Normal" olmasını diliyorum. Sıradan, klasik ,rutin içinde...
Ben bunu diledikce olmuyor ama olsun hersey sadece olması gerektiği gibi olsun.
Sıradan bir hayat
Sıradan saçma sohbetler
Sıradan işler
Sıradan alışverişler
Sıradan minik bir aile
Sıradan konuşmalar
Bilmem ne.
Hayat bu kadar üzücü, kırıcı, yorucu ve zor olmamalı
3 tane gezegenin retro yaptığı gün doğan bir saçma doğum haritasına sahip olduğum ana o güne donebilseydim eğer bir gün daha dogmamak için direnirdim. Geriye dönmek gibi bir lüksümüz olsaydı eğer neler neler değişirdi hayatımızda kim bilir. Bir silgi olsaydı eğer elimizde neleri silerdik
Her zaman umut vardır
YanıtlaSilYaşarken üzüntüler hiç bitmeyecek gibi gelir .
YanıtlaSil