Galiba korktuğum başıma geldi...
Derinliğimi kaybediyorum....
Yani yüzeyselliğe doğru gidiyorum.
Bunun olmaması için haftalardır konsantre olmaya , hissetmeye çalışıyorum ama yok...
Diğer insanlar gibi oluyorum....
Bakıyorum ama görmüyorum....
Yiyorum ama doymuyorum...
Kızıyorum ama üzülmüyorum....Öfkemi açığa vuramıyorum...
Gülüyorum ama mutlu değilim...
Dinliyorum ama duymuyorum...
Nefes alıyorum ama yaşamıyorum....
Yorgunum diye mızıldanıyorum.....
Uzaklaşıyorum, herkesten ve herşeyden...
İnsan kaybetmekten korkmuyorum,giden gitsin diyorum...Hatta çoğu zaman ben gönderiyorum,olmasın diyorum....
Kendimi değersiz hissettiğim hiç bir ilişki ve durumun içinde durmuyorum....
Az olsun öz olsun diyorum....Hatta hiç olmasın:(
https://www.youtube.com/watch?v=gbCFTuKxJTU
Denizin dalgasının sesi ; aslında olmayan insanların yanından daha iyi geliyor bana....
Gittikçe daha bir azalıyor, daha da yalnızlaşıyorum ama bu beni rahatsız etmiyor aksine sakinleştiriyor....
Eylülden mi, sonbahardan mı , Aydan mı, Merkür'den mi, Jüpiter'den mi yoksa yıllardan mı bilemedim ama en korktuğum oldu ; Pınar olmaktan gitmişim ben...Ben başkası olmuşum....Düz ve sıradan....
Belki bir gün tekrar o kaybettiğimiz içselliğimizi tekrar yakalayabileceğimiz bir hayatımız olur.Kimbilir....Hayat süprizlerle dolu...Belki de ileridedir yaşanacak günlerin en güzelleriii demiş ya şair , belki de haklıdır...
Son söz bile söyleyesim yok....
Ben eski içten, candan, yaşayan,gören,hisseden beni istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder