Yüzümdeki Otuzundan sonra olan izlerimi çok sevdim.
Siyah saçlarımı da sevdim.
Otuzbeşinden sonra olan kendimi çok sevdim.
Kimseye Eyvallah etmeyişimi,
Başıma gelen herşeye Eyvallah deyişimi çok sevdim.
Insanların kalbini net görüşümü,
Açıklamaları bırakışımı,
Sadece gülüp geçişimi çok sevdim.
En çok da egosu yüksek insanları yok sayışımı çok sevdim.
Eski saf kız olmayışımı, ama iyi niyetimi kaybetmeyişimi sevdim.
Hem gözümün açılmasını,hem de hala iyi insanların olduğunu görmeyi ,görmesini öğrenmemi çok sevdim.
Söylenen her soze inanmamam gerektiği bilincine varmamı, ama dürüst insanların yanında olmamın keyfini çıkarmayı sevdim.
Şu içimdeki kızı bir türlü çıkaramasam da dışarı orda olduğunu inkar etmememi sevdim.
Ben bu aralar kendimi çok sevdim .
Kendimi sevdikçe herkesi sevmeyi sevdim.
Yaradanın herkesin suretinde olduğunu görmeyi sevdim.
Uyanmayı , ölmeyi, yaşarken ölü olmayı, varken yok olmayı çok sevdim.
Ben bu hayatta kendim olmayı, bağımlı olmamayı, beklentisiz yaşamayı harbiden çok sevdim.
Tanidigim her insanin Yaşamında bir gül yaprağı gibi ol,ağırlık yapma felsefesini ozumsemeyi çok sevdim.
Insan olmak zor , insan olmayı sevdim.
Ama en çok da anne olmayı sevdim.
Ben beni sevdikçe sevilmeyi sevdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder