6 Ekim 2017 Cuma

ADSIZ BIR YAZI

Diğer kadınlara pek benzemiyorduk.

Çıtkırıldım olmadık misal.

''Gelip beni al'' demek yerine kendimiz gittik koşa koşa.

Eğlenceye gittiğimizde diğerleri narince masada alkışlarken piste fırlayıp hunharca oynadık.

Hep sorun dinledik, bizim derdimiz yoktu çünkü.Rahibe Teressaydık.

Çiçek istemedik, hediye istemedik, en büyük hediye sevilenle beraber olmak dedik.

Sürprizlere bayılırdık ama sürpriz yapan biz olduk.

Severken sonuna kadar sevdik, söverken arkasından değil yüzlerine saydık.

Gülümserken, kimbilir kaç kere öleyazdık.

Rol yapamadık.......Belki de fazla doğaldık....

Bu sebeple kıymetimiz bilinmedi.NASIL OLSA HEP VARDIK.

Şimdi yokuz.

Mutlu musunuz?


                                                                               Kıvılcım KALAY


Ben okudum , beğendim , sizlerle paylaşmak istedim.

Bu yazının altına ben de kendimce birşeyler yazmayı çok isterdim aslında bugün. Ama bence artık susulmali. Geç kalınmış bir susma olmalı bu. Bir daha hiç açılmamak üzere kapanan bir defter dolusu yazının sayfası bitmiş meğer...Kapağa kadar yazıyla dolmuş , yaprakları yırtılmış bu defter artık çöpe gitmek üzere atılmalı...

Son söz;

06.10.2017 Cuma Günü.... Bu da unutulmasin diye dip not kalsın.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder