Sene 2004. Ben mezun oldum üniversiteden geldim Kirikhana. Kpssye girdim ama hani o zamanlar kpss böyle değildi. Yani herkes kolayca atanıyor nasıl olsa deyip hiç çalışmadık aklıma bile gelmedi yani sınıf öğretmenliği hele hemen atanır zannediyorum. Sınava girdim ilk mezun olduğum yıl fakat atanamadim. O yıl da tıpkı 2016 gibi hayatın kaç bucak olduğunu öğreten bir yıl olarak kalmıştır benim aklimda. Neyse ben 2004 yılında yazın atanamadim. Eee ne yapicam evde oturamam. Ücretli öğretmenlik yapmak için başvurdum. Bir okula verdiler beni. Kirikhan'in en kenar mahallesi ... Ben ama sevinerek koşa koşa gittim. 2004 yılı ilk sınıfım 3. Sinif öğrencileri. Yüzleri geliyor gözümün önüne ama isimleri hayal mayal. Bir yıl orada çalıştım. İlk öğretmenlik deneyimimim.... Bugün ne oldu. Oradaki öğrencilerim beni buldu. Bana mesaj gönderdi o kadar mutlu oldum ki. Orası kıyı bir mahalleydi. Ve çocuklar zor şartlarda okuyorlardı. Zor şartlar tırnak içinde arkadaşlar hani şimdiki öğrencilerimize göre diyelim. Ama ikisi de şimdi üniversite okuyorlarmis. Ve 21 yaşındalar.
Yani çok büyümüşler ve ben artik gerçekten yaşlanmışım. Onu farkettim bugün. Artık benim öğrencilerim meslek sahibi olamaya başlamış.
Böyle şeyler beni çok mutlu ediyor. Yani kalplere dokunmak , iz bırakmak, iyi anımsanmak ... Vefa ve minnet duygusunun dile getirilmesinden , sen beni bir zamanlar çok mutlu etmiştin ve ben seni gülümseyerek anıyorum iyi ki seni tanımışım diyen diyebilen herkesten çok etkileniyorum ve mutlu oluyorum.
Ben öğrencilerime yıllar sonra beni bulup bana bu duyguları yaşattıkları için teşekkür ederim. Ve aferin onlara o mahalleden çıkıp okuyup hayata merhaba dedikleri için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder