Dünyanın en mutlu insanı olma hakkını bugün ben alabilir miyim?
Yıllardır beklediğim an bugün gelip çatmıştı.... Begüm büyümüş , okuma yazma öğrenmiş ve kendiliğinden hiçbirşey yokken, odasında oturup bana duygularını anlatan bir mektup yazmış.
"Annecim sana çok teşekkür ederim beni büyüttün umarım sen nine olunca ben de sana bakicam.Lütfen gitme çünkü ben seni çok seviyorum çok dünyalar kadar. Herşeyim sensin anne sensiz ben ölürüm. Sen bana çok emek harcadın. Yemek yaptın üstümü değiştirdin. Bunları yaptığın için çok teşekkür ederim. Anne seni çok seviyorum."
Sen emek kelimesini ne biliyosun daha sekiz yaşında:) Onun dünyasında emek yemek yapmak üst değiştirmek:) Ama yine de bu yaşta teşekkürü biliyor. Bir sayfa bir yazı insanı bu kadar mı duygulandırır. Bu kadar mı mutlu eder; beni etti... Hem de öyle bir zamanlamaydi ki... Bunları duymaya en çok ihtiyaç olan bir andı...
Şükürler olsun demek için çok nedenimiz olduğunun bir gonderisiydi belki de bu mektup. Belki bir işaret, belki de hatırlatma.... Belki de uzanan bir el... Pamuk el... Pamuk gibi KÜÇÜK ama aslında büyük bir kalp... Ve iyi ki de tam da şimdi geldi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder